Nadat ik het klaargespeeld had, in de eerste 25 jaar van ons huwelijk, de hond buitenshuis te houden, begon onze liefde voor deze viervoeter in 1994. Ik was altijd bang geweest voor honden en ook wel een beetje vies. Ik had een drukke leidinggevende baan en daarnaast nog druk werkzaam in het plaatselijke verenigingsleven. Ik had nauwelijks tijd voor me zelf. En dan ook nog een hond daarbij — Nee. En dit alles ten koste van mijn vrouw Corry en de drie opgroeiende kinderen.
Maar opeens gebeurde er iets tussen mijn oren… het was in december 1993. Ik zat naar de televisie te kijken naar de Popla reclame met de Golden Retriever pup en het toilet papier door het hele huis. Ik maakte toen een opmerking die niet tegen dovemansoren gezegd werd: „Als ik ooit een hond wil, dan wil ik er zo eentje!” Mijn vrouw voelde dat de tijd nu was aangebroken en haalde onmiddellijk hondenboeken. Ik bedankte me als penningmeester van de Harmonie en er werd gelezen over honden en plaatjes gekeken.
Welke hond zou bij deze angsthaas passen? We kwamen qua karakter en uiterlijk uit bij de Entlebucher Sennenhond. Natuurlijk wilden we die morgen hebben. We belden de rasvereniging en kregen te horen dat we hierop wel drie jaar moesten wachten. De droom van mijn vrouw Corry dreigde in elkaar te storten. Maar zij liet het er niet bij zitten en we zochten naar een alternatief. Schrik niet, maar het werd de Berner Sennenhond. Dezelfde kleuren en qua karakter ook een echte gezinshond en lief voor kinderen. Alleen het formaat week enigszins af!!
We gingen de komende dagen op zoek naar een Berner Sennenpup en kwamen terecht in een fokboerderij in België. Bijna was mijn vrouw er in getrapt. Gelukkig konden we ons beheersen om het lieve donsbolletje met die lieve oogjes niet mee te nemen wat waarschijnlijk na enkele jaren een grote brok zorg en ellende was geworden. Dit leerden we pas achteraf. We gingen op bezoek op een boerderij in Dieteren waar ze paarden uit Zwitserland importeerden en ook Sennenhonden uit Zwitserland mee konden brengen. Toen ik de vrouw des huizen een hand wilde geven stond plots een levensgrote Berner recht tegen mij op. Ik deed het zowat in mijn broek en mijn vrouw dacht: “Nu is het voorbij”. Van het een kwam het ander en ja hoor het was raak. We konden in de eerste week van maart 1994 een Berner Sennenpup halen in Schaik in de provincie Brabant. Nu wilden wij toch al op vakantie via Unieke Reizen, dus de reis daarheen kwam als gegoten. Na bijna 25 jaar huwelijk mocht de eerste hond zijn intrede doen in huize van den Broek te Linne. Het was Balder een Berner Sennenhond reu zonder stambom, want wat moesten we daarmee. En zo is het begonnen …
Niets wetende van honden vonden we het belangrijk ons aan te melden bij een hondenschool waarbij ook een heleboel theorie geleerd moest worden. We wilden meer over de hond weten. We kwamen terecht bij een hondenschool van Martin Gaus in Roggel. Een schot in de roos. Daar begonnen we met onze 8 weken oude pup. Een levensavontuur was voor ons begonnen.
Balder leerde heel snel en ook voor ons ging een fascinerende wereld open. Wij hadden nooit geweten dat een hond met zijn totale lichaam sprak. Zodoende leerden wij de lichaamstaal van de hond begrijpen. Na de puppycursus gingen we naar de basiscursus van Martin Gaus. In 10 lessen een gehoorzame huishond. En werkelijk – Het werd werkelijkheid. Wij werkten in 10 lessen het theorieboek door en maakten trouw het schriftelijke huiswerk en oefenden met Balder en na 4 weken kenden we Balder niet meer terug en wisten wij een heleboel over de achtergrond van de hond. Hoe een hond leeft en leert. Corry en ik beten ons er in vast en begonnen aan de vervolgcursus. Ook dit werd een succes. We beleefden ontzettend veel plezier met Balder en we hadden nooit geweten dat een hond je zoveel ontspanning kon bieden. We waren samen heel gelukkig, maar toch… het niet kunnen krijgen van onze eerste keus „De Entlebucher Sennenhond” bleef in ons onderbewustzijn werken.
We waren een jaar verder en we hoorden dat er vlak over de grens in Duitsland in Tudderen een nestje Entlebuchers gefokt werd. We gingen er op bezoek. We belden aan en achter de voordeur weerklonk een luid geblaf van meer dan één entlebucher. Toen de deur open ging keken ons 4 grote Berners, een entlebucher en een poedeltje aan. Ja en daar moesten we naar binnen. Met enige trilling lukte het toch. De angst kwam weer bij mij boven. Na een goed gesprek werd besloten dat wij op de wachtlijst van de nog te dekken teef Bo von Nylackerberg door Kasper vom Solingerwald mochten staan. Op koninginnedag, 30 april, werd het nest geboren en wij hadden de eerste keus voor een teef. Corry en ik hadden inmiddels besloten te gaan meewerken dit zeldzaam mooie ras mee in stand te gaan houden.
We gingen natuurlijk elke week kijken naar het nest en na negen weken, precies op onze 25 jarige trouwdag kreeg Corry haar Entlebucher Sennenhond Amber von der Raderlinde.
Ook met Amber gingen we in de negende week al naar dezelfde Gaus school. Eerst naar de puppen cursus en daarna naar de vervolgcursus. Wat leert een Entlebucher snel zeg. Wij waren in onze nopjes. Amber groeide samen met Balder prima op in ons gezin. Zij hadden een vastplaatsje binnen onze gezinssituatie met drie kinderen. En alweer volgden we de basiscursus en de theorie werd nogmaals herhaald. Uiteindelijk werd het een goeie basis voor onze verdere ontwikkeling van onze kynologische kennis.
Om met een entlebucher te mogen fokken waren er strenge fokregels op gesteld. Een van de belangrijkste was dat de hond goede heupen moest hebben. Maar omdat Amber uit goede heup voorouders kwam waren we daar niet bang over. We gingen met Amber op HD onderzoek naar Zeist toen zij 1 ½ jaar oud was. De heupen werden echter afgekeurd. Ze had zware HD. Dat was een grote domper op onze plannen en we leefden enkele weken in diepe ontgoocheling. Wat nu gedaan?
We besloten een nieuwe teef te zoeken. We waren inmiddels lid geworden van de Duitse vereniging en hadden het vertrouwen van enkele Duitse fokkers gewonnen. Corry stelde echter voor om maar gelijk twee teven te gaan aanschaffen. Stel je voor dat …
…dat lukte en wij kwamen bij twee fokkers op de wachtlijst. Op 8 februari 1997 werd Didde Sörine von der Transvaaler Höhe geboren in Herten bij Recklinghausen en op 30 augustus 1997 werd Auke vom Sterkrader Forst geboren in Oberhausen. Tussen de beide puppen lag een half jaar leeftijdsverschil. Dat is heel belangrijk voor de opvoeding, want twee puppen tegelijk opvoeden gaat bijna niet. Jammer genoeg had de Gaus school zijn deuren gesloten vanwege overdonderend succes. De twee instructeurs konden de toeloop niet meer aan. Daarom gingen we met onze honden naar de KC Echt Roermond en omstreken. Vervolgcursussen voor Balder en Amber en Amber begon tevens met behendigheid. Didde begon aan de puppycursus. En een half jaar later kwam Auke er ook nog bij. Elke zaterdag morgen waren we van 9.00 uur tot 14.00 uur met onze honden bezig. Daarnaast werd er volop thuis getraind. Heerlijk wat een sport. Onze honden legden het ene niveau na het andere af: Van Puppy tot GG3 niveau en behendigheid als ontspanning. En de baasjes… Die begonnen ook nog aan de opleiding Kynologische Kennis 1 en 2. En zo raakte een angsthaas voor honden verslaafd aan deze viervoeters. Hij werd een echte kynoloog, met een bijzondere liefde voor het entlebucher ras. En die angsthaas leert nu als instructeur bij KC Roermond Echt de mensen hoe ze met hun hond moeten omgaan.
Op het Craveld werden inmiddels zes nesten entlebuchers gefokt. Nu leven in huize van den Broek nog 3 Entlebuchers: Belle Elise, Coco en Rifca.
Wie had in 1994 durven dromen, laat staan uitspreken dat wij verslaafd aan honden zouden worden…